Χριστουγεννιάτικες ημέρες το ΄60 στην Αθήνα...

Έμοιαζαν με τις σημερινές;

Πουθενά και κατηγορηματικά όχι !

Τα παιδιά περίμεναν το παιχνίδι τους και θα το φύλαγαν ως κόρη οφθαλμού

για όλο το χρόνο.

Δεν υπήρχε συνωστισμός παιχνιδιών μέσα στο σπίτι...

Οι βόλτες στις βιτρίνες του ΜΙΝΙΟΝ και του ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΥ να τα χαζέψουν

και μόνο.

Δεν ήταν για όλα τα πορτοφόλια των γονιών αλλά υπήρχε η εναλλακτική λύση...

αποθήκη παιχνιδιών στο υπόγειο της στοάς Φέξη στην Κάνιγγος.

Πάγκοι με παιχνίδια στην Αιόλου...

Εκεί ήταν η λύση για τους γονείς ....

Τα σινεμά πριν από την προβολή της ταινίας είχαν τα περίφημα επίκαιρα

όπου έδειχναν και την άλλη όψη των Χριστουγέννων.

Άκουγες το τσάκα τσούκα του πασατέμπου τότε να αυξάνει ταχύτητα.

Έδειχναν τις στολισμένες αίθουσες των ξενοδοχείων τις δεξιώσεις τους χορούς

τους πλούσιους μπουφέδες.

Πίσω στις παλιές βόλτες του Κέντρου της Αθήνας χρονιάρες παλιές ημέρες.

Η μυρουδιά από τα τσουρέκια τις βασιλόπιτες...

Στεκόσουνα έξω από του "Ζόναρς" στην Πανεπιστημίου που επανήλθε

και πάλι δριμύτερος...στου Φλόκα...στου " Μπόκολα" στο Κολωνάκι

και αναστέναζες.

Το βράδυ η Αθήνα ήταν φωτισμένη και γεμάτη κόσμο....

Παντού κυκλοφορούσαν από Ομόνοια μέχρι Σύνταγμα δεν υπήρχαν

επικίνδυνοι δρόμοι όπως σήμερα.

Έμενε κόσμος και στην Ευριπίδου και στην Σοφοκλέους και στους

άλλους δρόμους γύρω από την Ομόνοια και το κυριότερο

έπαιρναν και έδιναν ευχές για αυτές τις γιορτινές ημέρες χωρίς να ήταν

απαραίτητο ο ένας να γνωρίζει τον άλλο.

Άφησα για το τέλος την διασκέδαση της νεολαίας εκείνης της εποχής

στα κλαμπάκια του Κέντρου στην "Αθηναία" στην Πανεπιστημίου

στο "Στόρκ" της Φιλελλήνων.

Ήταν προχωρημένα για την εποχή και φυσικά όχι για όλους.

 

 

ΕΤΣΙ ΕΜΑΘΑ Ν ΑΝΟΙΓΩ ΦΥΛΛΟ ΓΙΑ ΠΙΤΕΣ.....
Τις νυχτες του χειμωνα ... κοντα Χριστουγεννα ... εφτιαχνε η μανα ρυζοπιτα και κολοκυθοπιτα . Ανοιγε μονη της το φυλλο και τις εψηνε στην πυροστια ... στο τζακι. Δεν αναβαμε φως ... μας αρεσε να μιλαμε μοναχα με την λαμψη της φωτιας. Ο πατερας με το κομπολοι του και το τσιγαρο ...ακουγε τις ιστοριες της μανας μου για παλια και φρεσκα προξενεια. Κι υστερα μου μιλουσε για την θεια Γεννηση . Κι εγω πηγαινα ως την Βηθλεεμ με ενα κομματι πιτα για τον Χριστο !!!... Ο χτυπος του ρολογιου ... οι κουβεντες των γονιων ... οι μυρωδιες ... οι θυμησες... Ετσι εμαθα να διηγουμαι στα παιδια μου την Γεννηση ... ετσι εμαθα ν ανοιγω φυλλο για πιτες ... ετσι εμαθε κι η κορη μου απο μενα !!!...

ούλια πλάτη
αλλιώς θα τόπερνε ο νοτιοδυτικός αέρας,...
ο κακός κουτσοραχίτης!
Λύσσαξε να φυσάει όλο το βράδυ!
Έβαλε όλα τα δυνατά του ,
 και τα κατάφερε!
Η αυλή σαν βομβαρδισμένη!
Τι σαν ,κανονικά βομβαρδισμένη!
Τα δένδρα ξεπουπουλιασμένα!
ΟΙ κληματαριές ξεπουπουλιασμένες
και τα όσα σταφύλια απόμειναν,
αυτά που άντεξαν και δεν σπάρθηκαν στον διάδρομο,
κουνιούνται πέρα- δώθε,πέρα- δώθε ,
μαύρες θλιβερες καμπανιτσες

Καλοκαίρι στον Πλαταμώνα.
Μαζευόμασταν ένα τσούρμο παιδάκια και πηγαίναμε στου "Παγώνη" να μαζέψουμε, λέει, καβούρια!!!
Εκείνη τα έπιανε σβέλτα με τα μικρά τη...ς χεράκια και τα έβαζε στον κουβά!
Μετά πήγαινε κολυμπώντας, να "μαζέψει" χταπόδια! Και "μάζευε"!!! Πουά με κόκκινες βούλες τα μπρατσάκια της!
Κάποιες φορές, οι ψαράδες που κάθε χρόνο νοικιάζαμε για τρεις μήνες το σπίτι τους, μας έπαιρναν μαζί τους όταν μάζευαν τα δίχτυα ή τα παραγάδια τους!
Ήμασταν πολλά χαρούμενα παιδάκια!
Εγώ εκείνη την εποχή ήμουν λίγο ευαισθητούλα, φιλάσθενη κι αδύναμη... Πήγαινα μαζί τους, σαν... ζόμπι! Και πήγα κι εκείνη την ημέρα...
Αλλά "έβγαλε καιρό"! Δεν θυμάμαι αν έσπασε το ένα κουπί ή αν χάθηκε στα κύματα! Ο Γιάννης, ο ψαράς που μας είχε υπό την προστασία του και υπό τις διαταγές του, μας έβγαλε στη στεριά και ψύχραιμα μας ζήτησε να κρατήσουμε όλοι ένα χοντρό σχοινί που έδεσε στη βάρκα και, ανάλογα με τις οδηγίες του, εμείς να τραβάμε δυνατά, όλα μαζί!
"Θτοπ! Θταματήθτε!" Ακούστηκε η χαριτωμένα ψευδή της φωνούλα!
" Η Κάκια δεν θα τραβάει!
Θα τραβάω εγώ για δύο!
Πάμε! Έι - οπ! Έι - οπ!".
Δεν άρθρωσε λέξη κανείς! Ούτε ο Γιάννης!
Και άρχισαν να τραβάνε όλοι με δύναμη!

Τότε, ένιωσα για πρώτη φορά, κάτω από τις φτερούγες της. Μετά, χώθηκε η μια κάτω από τις φτερούγες της άλλης.
Και ποτέ, μα ποτέ, δεν καλυφτήκαμε, δεν οχυρωθήκαμε, δεν κρυφτήκαμε πίσω από την προσωπική μας πορεία.
Κρατήσαμε ανοιχτούς τους λογαριασμούς και τα κιτάπια της ζωής μας! Πάντα.
Τι μ´ έπιασε και τα γράφω όλα αυτά;
Ε, βρίσκομαι στην πόλη μου και η Βαννούλα μου γιορτάζει!
Χρόνια Πολλά, αστέρι μου!
Χρόνια Πολλά, Βαννούλι μου μονάκριβο κι αγαπημένο!
Χρόνια Καλά!

Δείτε περισσότερα